این روزها فریادهایم را در سینه محبوس میکنم

این روزها را هل میدهم به امید فردایی بهتر

این روزها...آه از این روزها...

این روزها چادرم زیاد خاکی میشود

این روزها زیادی در کوچه ها زمین میخورم

این روزها خیابان ها بوی نم میدهند

آه از این روزها...

باید آه کشید...باید تمام دنیا را سوزاند با این آه...

باچه کسی باید سخن گفت این روزها؟؟!

خدایا...دلم به تو خوش است که میبینی...به بانویم خوش است که دست بر سرم میکشد

دلم به چادرم خوش است که محکم مرا دز آغوش گرفته...

پس میگذرانم این روزها را...

بانو...میشنوی؟؟

دلم اینجا را اینگونه نمیخواست...مگر نه اینکه ماهمه فرزندان شماییم و این چادر ارثیه ی شما برای ماست؟

پس این همه آزار و طعنه کنایه برای چیست؟؟

کجا غم های کوچک ما میرسد به مصیبت های بزرگ شما...اما احساس میکنم این دردها در امتداد زخم های شما در کوچه و چادر خاکی تان است...

گیج شده ام میان این دنیای بزرگ...این روزها نمیخواهم کسی را ببینم...نمیخواهم کسی مرا ببیند...

زیر چادرتان پناهم میدهید؟؟