پناه می برم به شانه های تو از خواب هایی که نمی دانم از کجا و چرا به سراغم می آیند...

        همان هایی که بی دلیل پریشانم می کنند چون نمی دانم چه معنایی دارند...

 پناه می برم به دستان مادریت از به حقیقت پیوستنشان...

     مادر از تو فرسنگ ها دورم اما... بعد از کابوس های شبانه ام که در آنها می میرم 

                                            بیمار می شوم

                                            می ترسم

                                            فریاد می کشم

                                           وهمیشه تنهایم

کسی مثل تو نیست که لیوانی آب به دستم بدهد و نوازش دستانش مرا از دنیایی که نمیشناسمش برهاند...

کسی نیست که در تمام روز به خاطر خواب های آشفته ام زیر لب ذکر بگوید و صدقه بدهد...

 دیگر نیستی تا دم در بدرقه ام کنی و هر وقت که دلم خواست در آغوشم بگیری...

        من هر روز صبح به جای صدای مهربانت با زنگ آزار دهنده ای بیدار می شوم که نبودنت را به رخم می کشد... 

نیستی و چقدر کم دارمت و چقد عطش وجودت را دارم...

                        به زودی می بینمت فرشته ی زندگی من...