ولادتش را در بیستم ماه جمادی الآخر، پنج سال پس از بعثت آخرین پیام آور وحی...

مکان ولادتش را در مکه و در خانه ی وحی...

پدرش را صاحب وحی...

مادرش را نخستین بانوی پذیرنده ی وحی...

پرستارانش را بانوان تایید شده ی وحی...

خادمانش را فرشتگان و آورندگان وحی...

همسر و فرزندانش را تنها جانشینان وحی...

تلاش و مرارت هایش را در راه وحی...

زندگی کوتاهش را برگرفته از وحی...

وصف کننده اش را کتاب وحی...

خلق و خو و بندگی اش را الگوی پیروان وحی...

و سرانجام...

       رفتن و مدفن پنهانش را رسواگر ستیزه جویان وحی...

و داغش را آتش سوزان قلب عارفان به وحی برشمرده اند...

در آسمان ها، در قرب وجود بخش هستی و در محضر مبدا عشق،

   فرشتگان بال های خویش را فرش زیر پای بانویی سراسر نور کرده اند...

تمام هستی و هرچه از خالق وجود گرفته، زبان به شهادت می گشایند و به وجودی بی نظیر و یکتا اعتراف می کنند...

آنجا...در عرش..برگزیده ترین بانوان تاریخ افتخار خدمتگذاری صدیقه ی مرضیه را دارند...

 و جبرئیل امین تاج سخن گفتن با فاطمه ی محدثه را بر سر دارد...

 وجودش نور...خلقتش نور...اطرافش تا چشم می بیند نور...و نسلش نور...

اما اینجا در زمین... اینجا روی خاک می افتد هرچه نور است ،

اینجا مظهر لطف خدا، خانه نشین می شود...

 اینجا...چشمان بانویی که به جمال فرشتگان مقرب گشوده شده، گریان می شوند...

اینجا...زمین است

جای شما که نیست بانو...

اینجا خانه ی شما به آتش کشیده میشود...دست های شما خونین...صورتتان کبود...

آه... زمینیان قدر نور را نمی فهمند...