|
فاطمه(س) نور ازلی،قدر ناشناخته نه تنها قبر فاطمه مجهول است، قدر او نیز مانند قبرش ناشناخته است...
|
فاطمه(ام ابیها) بود... یعنی از وقتی که به دنیا آمد مادر شده بود... روزهایی که پدر را برای رفتن به مسجد آماده می کرد، مادر پدرش بود... روزهایی که قطب عالم هستی، ختم المرسلین، دست های او را می بوسید، مادر پدرش بود... روزهایی که خاکستر را از سر و روی پدر پاک می کرد، مادر پدرش بود... روزهایی که جراحت های پدر را التیام می داد، مادر پدرش بود... روزهایی که پیامبر خدا در مقابلش تمام قد می ایستاد، مادر پدرش بود... روزهایی که پیمبر- جان همه ی عالمیان- به او می گفت:پدرت به فدایت! مادر پدرش بود... فاطمه مادر پدرش بود و بعد از پدرش...چه بر سر او و فرزندانش آمد؟.. چه خوب که پیمبر نبود و جانش را میان در و دیوار ندید...
[ سه شنبه 92/2/10 ] [ 1:33 عصر ] [ محدثه فلاح ]
[ نظر ]
مادرم! خوب می دانم هیچکس غیر از تو نخواهد توانست نه ماه درد حمل کردن مرا تاب بیاورد وخوب می دانم که هیچکس غیر از تو از خواب و خوراک و نیازش به خاطر من نخواهد گذشت مادرم...درست زمانی که با احتیاط راه می رفتی و در درون خود مرا نوازش می کردی، من مادری را آموختم... و آن شب هایی که چشم بر هم نگذاشتی تا مرا آرام بخوابانی، من عشق را فهمیدم... به راستی اگر تو نبودی، من غیر از وجودتو و مادری تو و عشق تو... مادری نمی خواستم... واگر تو نبودی، من هرگز...تا ابد...تا قیامت، حاضر نبودم به دنیا بیایم... مادرم...هنوز پس از گذشت سال هایی که من بزرگ شدم، قدکشیدم، حرف زدم،فهمیدم، خندیدم، گریه کردم و خدا را شناختم...پس از سال هایی که بر من زود گذشت و لحظه لحظه ی آن در خاطر مهربان تو مانده...پس از آن همه سال، هرگاه دنیا روی غم انگیز خود را نشانم می دهد، زیر لب لالایی های کودکانه ی تورا زمزمه می کنم و هیچ چیز به جز صدای آرام تو در گوشم مرا از قید زشتی های دنیا رها نمی کند... مادرم! تومرا بیشتر از آنکه لیاقتش را داشته باشم دوست داشتی وهنوز هم همچون کودکی هایم، عشق را از عمق نگاهت می فهمم... بگذار به خاطر چیزهایی تو را ببوسم که هرگز نگفته ام... محبوب قلبم...تورابه خاطر روزهایی که در بطن تو تکان میخوردم و تو ذکر می گفتی و قرآن میخواندی، میبوسم... تورا به خاطر شب هایی که سنگینت کرده بودم و تو به سختی وضو می ساختی و رکوع و سجده و رکوع و سجده و...مادرم میبوسمت... تورا به خاطر آن شب هایی که در مجلس روضه اشک می ریختی و شیره ی وجودت را در رگهایم جاری می ساختی میبوسم... تورا به خاطر تمام ایمانی که قبل از پاگذاشتن به این دنیای هزاررنگ در وجودمن گذاشتی، میبوسم... چطور می توانم این مهربانی ها را جبران کنم جز اینکه... مادری باشم مثل تو... مادرم! من مادر بودن را قبل از تولدم از تو آموختم...
[ سه شنبه 92/2/10 ] [ 1:30 عصر ] [ محدثه فلاح ]
[ نظر ]
درست زمانی که متولد شدی، زن به کمال رسید و زندگی بخش شد... از آن زمان که خداوند یک به یک نام های نیکویت را بر جهانیان خواند، خوبی ها و زیبایی ها شکل گرفتند، حیاجان گرفت، صداقت پرتو خود را در هستی افکند و تمام صفات ملیح زنانه به یکباره آفریده شد... مهربانی و حسن وفداکاری و مادری را به اتمام رساندی، چشم گشودی و آنگاه خدافرمود:فاطمه! واز آن لحظه تکلیف بهشت شیعیانت معین شد... لبخند زدی و فرمود:صدیقه! ودرست از همان لحظه راستگویی رنگ دیگری به خود گرفت... نفس کشیدی و فرمود:مبارکه!وتوشدی مادر نسلی مبارک که نجات بخش جهانیان خواهدشد... پلک زدی و فرمود:طاهره! و آیه ی تطهیر، به حق در وصف توبود... دست تکان دادی و فرمود:زکیه! وپاکدامنی، تو را خاتون بهشت نمود... به پدر نگاه کردی و فرمود:راضیه! یعنی رنج هایی در راه است وتو...در همه حال به تقدیر خدایت خشنودی... به آسمان نگاه کردی و فرمود:مرضیه!واین صفت، تورا از بدو حضورت در دنیا، برترین بنده ی خداساخت... سخن گفتی و فرمود:محدثه! وتو باید حصیر خانه ات را آماده ی فرود فرشتگان کنی... به سجده افتادی و فرمود:زهرا! وتو درخشیدی، چون ستاره ای روی زمین...آنگاه که علی نگاهت میکرد و روشنی نورتو، خانه اش را درخشان می ساخت...تو درخشیدی... ونام های زیبایت تجلی وجود توبود...وپس از تو تمام زنان، دختران و مادران زیبا شدند و درخشیدند... [ سه شنبه 92/2/10 ] [ 12:27 عصر ] [ محدثه فلاح ]
[ نظر ]
زهرا همان کسی ست که بیت محقرش طعنه زده به عرش و تمامی گوهرش اورا خدا برای خودش آفریده است تا اینکه هر سحر بنشیند برابرش شرط پیمبری به پسر داشتن که نیست مردی پیمبر است که زهراست دخترش مانند احترام خداوند واجب است حفظ مقام فاطمه حتی به مادرش یک نیمه اش نبوت و نیمش ولایت است حالا علی صداش کنم یا پیمبرش دست توسل همه ی انبیاء بود بر رشته های چادر فردای محشرش...
علی اکبر لطیفیان [ سه شنبه 92/2/3 ] [ 12:54 عصر ] [ محدثه فلاح ]
[ نظر ]
خدیجه ماه ها بود رشد یافتن نوری را در خود حس می کرد، در تمام لحظات تنهایی خدیجه، آن روزها که همه وی را ترک نموده بودند و خدیجه با همسر برگزیده اش روزگار می گذراند، این نور روز به روز درخشان تر می شد...گاهی در بطن خدیجه جابه جا می شد، مادر راصدا می زد و با او سخن می گفت... وخدیجه روزها و شب ها نجوای جنین نورانی خود را می شنید که مادر را تسلی می داد... هنگامه ی تولد رسیده بود و خدیجه باز هم تنها بود، به دامان خداوند متعال پناه برد و مودبانه نماز گذارد، پس از چندی چهار بانوی بهشتی به پرستاری خدیجه آمدند و در بهت و حیرت خدیجه، خودرا اینگونه معرفی کردند: (ما، ساره، آسیه، کلثوم(خواهر موسی) و مریم هستیم، از جانب خداوند آمده ایم تا فرزندت را به دنیا آوریم) نور کوچک خدیجه به دنیا آمد و در اولین نگاهش به مادر و بانوان بهشتی، سربه سجده گذارد و دستان کوچک خود را به سوی آسمان بلند کرد، مادر دوباره همان صدای شیرین را که ماه ها انیس او بود شنید: (گواهی می دهم که معبودی جز خداوند نیست و اینکه پدرم پیامبرخدا، سید و سالار انبیا و همسرم سرور اوصیا و فرزندانم سرور اسباط و فرزندانند.) نورصدای کودک در خانه ی خدیجه و محمد درخشیدن گرفت... خدیجه دانست هدیه ای بزرگ به او عطا شده... هدیه ای که هرکس لایق حامل بودن آن نیست... هدیه ای که کسی جز خدیجه شنوای صدای دلنشین آن نیست... این نور آفریده شده تا تنها در درون پاک خدیجه شکل بگیرد و حالا... بهترین خلقت خدا... کسی که آفرینش پیامبر و علی در گرو آفرینش اوست... همانیکه بدون عطر وجودش خلقت ناقص می ماند.... در آغوش خدیجه آرام گرفته و لبخند می زند...
[ سه شنبه 92/2/3 ] [ 12:50 عصر ] [ محدثه فلاح ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  ای علی! بدان که خداوند نور مرا آفرید..و او تسبیح گوی خداوند بزرگ بود و آن را در یکی از درختان بهشت به ودیعت سپرد تا روزی که به دنیا آمدم...من از آن نورم آنچه را که بوده و هست و هنوز نیامده است، می دانم...ای علی! مومن به نورخدا می نگرد... |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] |
